శ్రావణ మాసం వచ్చిందంటే చాలు, ప్రకృతితో పాటు మనసుల్లోనూ పండుగల సందడి మొదలవుతుంది. అందులోనూ అన్నాచెల్లెళ్లు, అక్కాతమ్ముళ్ల అనుబంధానికి ప్రతీకగా నిలిచే రాఖీ పౌర్ణమికి ఒక ప్రత్యేక స్థానం ఉంది. చేతికి కట్టే ఆ రంగురంగుల పవిత్రమైన దారం కేవలం అలంకారం కాదు, అదొక అభయం, అనురాగం, ఎప్పటికీ తోడుంటాననే ఒక తీయని వాగ్దానం. ప్రతి ఏటా ఎంతో ఆనందంగా జరుపుకునే ఈ పండుగ, కొందరి జీవితాల్లో మాత్రం గుండెల్ని పిండేసే జ్ఞాపకాల సుడిగుండాలను రేపుతుంది. ఇది అలాంటి ఒక అన్నయ్య కథ. తన చెల్లెలు ప్రేమతో కట్టిన "చివరి రాఖీ"ని గుండెల్లో దాచుకున్న ఒక పెద్దాయన కథ.
గది మూల నుండి పలకరించిన గతం
హైదరాబాద్‌లోని ఒక పాత ఇంట్లో, గడియారం ముల్లు నెమ్మదిగా కదులుతోంది. 80 ఏళ్లు పైబడిన రాఘవరావు గారు, తన గదిలోని చెక్క బీరువాను తెరిచారు. ఆయన కదలికల్లో వయసు పైబడిన నీరసం కన్నా, ఏదో తెలియని ఆరాటం కనిపిస్తోంది. ఓ మూలన ఉన్న పాత ఇనప పెట్టెను ఎంతో జాగ్రత్తగా బయటకు తీశారు. తరతరాల జ్ఞాపకాలకు సాక్షిగా నిలిచిన ఆ పెట్టె పైనున్న దుమ్మును తన ఉత్తరీయంతో సున్నితంగా తుడిచారు. దాని తాళం చెవి ఎక్కడుందో ఆయనకు కంఠతా వచ్చు.
పెట్టె తెరువగానే, పాత బట్టల వాసనతో పాటు పసుపు, కుంకుమల సువాసన గదిని నింపింది. అందులో భద్రంగా దాచిన ఒక చిన్న వెండి డబ్బాను చేతుల్లోకి తీసుకున్నారు. ఆ డబ్బాను తెరుస్తూ ఆయన చేతులు వణుకుతున్నాయి. లోపల, రంగు పూర్తిగా వెలిసిపోయి, దారాలు బలహీనపడి, ముట్టుకుంటే తెగిపోతుందేమో అన్నంత సున్నితంగా ఉన్న ఒక పాత రాఖీ ఉంది. దాన్ని చూస్తూనే రాఘవరావు గారి కళ్లల్లో నీటి పొర అడ్డుకట్టలు తెంచుకుంది. అది కేవలం రాఖీ కాదు, యాభై ఏళ్ల క్రితం ప్రాణానికి ప్రాణమైన తన చెల్లి గౌరి చివరిసారిగా తన చేతికి కట్టిన ప్రేమ బంధం.
ఆనందం అంచున విషాదం
యాభై ఏళ్ల క్రితం... ఆ రోజు కూడా ఇదే శ్రావణ పౌర్ణమి. ఇల్లంతా సందడిగా ఉంది. ఇరవై ఏళ్ల గౌరి, కొత్త పట్టు లంగా ఓణీలో దేవకన్యలా మెరిసిపోతూ అన్నయ్య రాఘవరావు కోసం పళ్లెంలో హారతి, రాఖీ, స్వీట్లు సిద్ధం చేసింది. అప్పటికి రాఘవరావుకు కొత్తగా ఉద్యోగం వచ్చింది. "అన్నయ్యా, తొందరగా రా! ముహూర్తం దాటిపోతోంది," అంటూ గౌరి పిలుపులో ఎంతో ఆప్యాయత.
రాఘవరావు నవ్వుతూ వచ్చి పీట మీద కూర్చున్నాడు. గౌరి ఎంతో ప్రేమగా బొట్టు పెట్టి, హారతి ఇచ్చి, ఆ రాఖీని ఆయన మణికట్టుకు కట్టింది. "అన్నయ్యా, ఈ రాఖీ మన బంధంలాగే ఎప్పటికీ పదిలంగా ఉండాలి. ఈ రాఖీ సాక్షిగా ప్రమాణం చెయ్యి, నేను అడిగింది ఇస్తానని," అంది చిలిపిగా. "ఏమిటో చెప్పు తల్లి," అన్నాడు రాఘవరావు. "వచ్చే ఏడాదికి నీకు మంచి పిల్లని చూసి పెళ్లి చేయాలి, మన వదినతో కలిసి నీకు రాఖీ కట్టించుకోవాలి. ఇదే నా కోరిక," అని నవ్వుతూ చెప్పింది. ఆ మాటలకు రాఘవరావు కళ్లు ఆనందంతో మెరిశాయి. చెల్లిని దగ్గరకు తీసుకుని, "తప్పకుండా అమ్మా, నీ కోరిక తీరుతుంది," అని మాట ఇచ్చాడు.
కానీ విధి ఎంత క్రూరమైనదో ఎవరికి తెలుసు? ఆ పండుగ జరిగిన నెల రోజులకే, టైఫాయిడ్ జ్వరం రూపంలో విధి గౌరిని బలి తీసుకుంది. నవ్వుతూ తిరిగిన ఇల్లు మూగబోయింది. ఆనందంతో మెరిసిన కళ్లు కన్నీటి సంద్రాలయ్యాయి.
చెరగని జ్ఞాపకం... తరగని అనుబంధం
గౌరిని కోల్పోయిన ఆ క్షణం నుండి, ఆమె కట్టిన ఆ చివరి రాఖీ రాఘవరావుకు ఒక పవిత్ర వస్తువుగా మారిపోయింది. దాన్ని తీయకుండా నెలల తరబడి అలాగే ఉంచుకున్నారు. చివరికి దారాలు బలహీనపడి ఊడిపోతుందనగా, దాన్ని తీసి ఆ వెండి డబ్బాలో భద్రపరిచారు. అప్పటి నుండి ప్రతి రాఖీ పండుగ రోజున, ఆ పెట్టె తెరిచి ఆ రాఖీని చూడటం, తన చెల్లితో గడిపిన క్షణాలను గుర్తుచేసుకోవడం ఆయనకు అలవాటుగా మారింది.
"చూశావా గౌరీ... యాభై ఏళ్లయింది. ఈ రాఖీ ఇంకా ఇక్కడే ఉంది. కానీ నువ్వు మాత్రం నన్ను ఒంటరిని చేసి వెళ్లిపోయావు. నీ కోరిక తీర్చాను, పెళ్లి చేసుకున్నాను, పిల్లలు, మనవళ్లు అందరూ ఉన్నారు. కానీ రాఖీ పండుగ రోజున ఈ ఇంట్లో ఎంత సందడి ఉన్నా, నీ నవ్వు లేని లోటు ఎప్పటికీ తీరదు తల్లీ," అని ఆ రాఖీని కళ్లకద్దుకుని, మళ్లీ పెట్టెలో భద్రంగా దాచుకున్నారు. ఆయన కన్నీటి చుక్క ఒకటి ఆ పాత రాఖీ మీద పడి, అది తన అన్నయ్య ప్రేమకు మౌన సాక్ష్యంగా నిలిచింది.
ముగింపు (Conclusion):
బంధాలు, అనుబంధాలు మన జీవితానికి పునాదులు. రాఖీ పండుగ ఆ బంధాల గొప్పతనాన్ని గుర్తుచేసే ఒక వేదిక మాత్రమే. రాఘవరావు గారి కథ మనకు చెప్పేది ఒక్కటే. మన ఆత్మీయులు మనతో భౌతికంగా లేకపోయినా, వారి జ్ఞాపకాలు, వారు పంచిన ప్రేమ ఎప్పటికీ మనతోనే ఉంటాయి. ఆ జ్ఞాపకాలే మనకు శక్తినిస్తాయి, మనల్ని ముందుకు నడిపిస్తాయి. ఈ రాఖీ పండుగ సందర్భంగా, మన బంధాలను గౌరవిద్దాం, ప్రేమను పంచుదాం, మరియు మధురమైన జ్ఞాపకాలను జీవితాంతం పదిలపరచుకుందాం.
ఈ హృద్యమైన కథపై మీ అభిప్రాయాలను కింద కామెంట్స్‌లో తెలియజేయండి. మీ జీవితంలో కూడా మిమ్మల్ని కదిలించిన, మర్చిపోలేని రాఖీ జ్ఞాపకాలు ఉన్నాయా? మాతో పంచుకుని, ఈ ప్రేమ బంధాన్ని మరింత మందికి చేరవేయండి.
