కథ: త్రేతాయుగంలో దండకారణ్యంలో మతంగ మహర్షి ఆశ్రమం ఉండేది. ఆ ఆశ్రమంలో శబరి అనే ఒక గిరిజన వృద్ధురాలు ఉండేది. ఆమె తన గురువైన మతంగ మహర్షికే కాక, ఆశ్రమంలోని ప్రతీ ఒక్కరికీ నిస్వార్థంగా సేవ చేసేది. ఆమె భక్తికి, సేవాభావానికి మతంగ మహర్షి ఎంతగానో మెచ్చుకునేవాడు.
కాలం గడిచింది, మతంగ మహర్షి తన దేహాన్ని విడిచిపెట్టే సమయం ఆసన్నమైంది. అప్పుడు ఆయన శబరిని పిలిచి, "అమ్మా శబరీ! నీ సేవకు నేను ప్రసన్నుడనయ్యాను. నీకు తప్పక మోక్షం లభిస్తుంది. అయితే, సాక్షాత్తూ శ్రీమన్నారాయణుడే శ్రీరామునిగా అవతరించి, సీతాన్వేషణలో భాగంగా ఒకనాడు మన ఆశ్రమానికి వస్తాడు. నువ్వు ఆయనకు ఆతిథ్యం ఇచ్చి, ఆయన దర్శనం చేసుకున్న తర్వాతనే మోక్షాన్ని పొందుతావు. అప్పటివరకు ఓపికతో ఎదురుచూడు," అని చెప్పి స్వర్గస్థుడయ్యాడు.
గురువుగారి మాటలే వేదవాక్కుగా తీసుకున్న శబరి, ఆ రోజు నుండే శ్రీరాముని రాక కోసం ఎదురుచూడటం ప్రారంభించింది. ప్రతిరోజూ తెల్లవారుజామునే లేచి, ఆశ్రమమంతా శుభ్రం చేసేది. శ్రీరాముడు నడిచివచ్చే దారిలో ముళ్ళు గుచ్చుకోకుండా పూలు పరిచేది. ఆయన పూజ కోసం తాజా పుష్పాలను, ఆతిథ్యం కోసం అడవిలోని తియ్యటి పండ్లను సేకరించేది.
(ads)
ఆమెలో ఒక చిన్న ఆశ. తాను సమర్పించే పండ్లు తన రామయ్యకు ఎంతో మధురంగా ఉండాలి. అందుకోసం, తాను సేకరించిన ప్రతి రేగు పండును కొరికి రుచి చూసేది. పండు పుల్లగా ఉన్నా, వగరగా ఉన్నా పారేసి, కేవలం తియ్యగా ఉన్న పండ్లను మాత్రమే ఒక బుట్టలో జాగ్రత్తగా దాచేది. శాస్త్రాల ప్రకారం ఎంగిలి చేసి దేవునికి సమర్పించకూడదు అన్న విషయం ఆ అమాయక భక్తురాలికి తెలియదు. తన రాముడికి ఉత్తమమైనది ఇవ్వాలన్న ప్రేమ తప్ప ఆమె మరేమీ ఆలోచించలేదు.
రోజులు, నెలలు, సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. శబరి యవ్వనం కరిగిపోయి, వృద్ధురాలైంది. కళ్ళు మసకబారాయి, నడుము వంగిపోయింది. అయినా ఆమె నిరీక్షణలో ఓపిక తగ్గలేదు, భక్తిలో శ్రద్ధ చెదరలేదు.
చివరకు ఆ రోజు రానే వచ్చింది. సీతను వెతుకుతూ రామలక్ష్మణులు దండకారణ్యంలో ప్రయాణిస్తూ, శబరి ఆశ్రమానికి చేరుకున్నారు. దూరంగా తనకోసం వస్తున్న ఆ నీలమేఘశ్యాముడిని చూడగానే శబరి ఆనందానికి అవధుల్లేకుండా పోయాయి. ఏళ్లనాటి తన నిరీక్షణ ఫలించింది. పరుగున వెళ్ళి ఆ సోదరులకు స్వాగతం పలికింది. ఆనందభాష్పాలతో వారి పాదాలను కడిగింది.
వారిని ఆశ్రమంలోకి తీసుకువచ్చి, ఆసనంపై కూర్చోబెట్టి, తాను ఎంతో ప్రేమతో సేకరించిన ఆ రేగు పండ్ల బుట్టను వారి ముందు ఉంచింది. ఒక్కో పండును తీసి, "రామా, ఇది చాలా తియ్యగా ఉంది, తిను," అంటూ ప్రేమగా అందించసాగింది.
(ads)
ఒక వృద్ధురాలు ఎంగిలి చేసిన పండ్లను తన అన్నయ్యకు పెట్టడం చూసి లక్ష్మణుడు కొంచెం సంకోచించాడు. కానీ శ్రీరాముడు లక్ష్మణుడిని వారించి, శబరి భక్తిని, ఆమె కళ్ళల్లోని ప్రేమను మాత్రమే చూశాడు. ఆమె అందించిన ప్రతీ పండును ఎంతో ఇష్టంగా, ఆస్వాదిస్తూ తిన్నాడు. "అమ్మా శబరీ! నా జీవితంలో ఇంత రుచికరమైన పండ్లను ఎప్పుడూ తినలేదు. నీ భక్తి ముందు ఏ నైవేద్యమైనా చిన్నదే," అని అన్నాడు.
శ్రీరాముని ఆదరణకు శబరి జన్మ ధన్యమైంది. ఆమె రాముని అనుమతితో యోగాగ్నిని సృష్టించుకుని, అందులో తన దేహాన్ని అర్పించి, శాశ్వతమైన మోక్షాన్ని పొందింది.
నీతి: నిష్కల్మషమైన భక్తి, స్వచ్ఛమైన ప్రేమ ముందు ఎలాంటి నియమాలు, శాస్త్రాలు నిలబడవు. భగవంతుడు ఆడంబరాలను, నైవేద్యాలను కాదు, మనసులోని అమలిన భక్తిని మాత్రమే స్వీకరిస్తాడు.
ముగింపు : శబరి కథ, నిజమైన భక్తికి ఉన్న శక్తిని చాటిచెబుతుంది. ఆమె నిరీక్షణ, ఆమె సమర్పణ... రెండూ సాటిలేనివి. శాస్త్రాల కన్నా భక్తుని హృదయం గొప్పదని, నియమాల కన్నా నిర్మలమైన ప్రేమ విలువైందని శ్రీరాముడు ఈ కథ ద్వారా లోకానికి తెలియజేశాడు. మనసులో ప్రేమ, భక్తి ఉంటే చాలు, భగవంతుని అనుగ్రహం పొందడానికి మరే ఆడంబరాలూ అవసరం లేదని ఈ గాథ నిరూపిస్తుంది.
భక్తి యొక్క మాధుర్యాన్ని తెలిపే ఈ కథ మీ హృదయాన్ని తాకిందని ఆశిస్తున్నాము. రేపు ఆరవ రోజు కథలో, ఆర్తనాదంతో పిలిస్తే ఆదుకునే భగవంతుని కరుణను తెలిపే "గజేంద్ర మోక్షం" కథను విందాం. మళ్ళీ రేపు కలుద్దాం!
