కథ: మహాభారతంలోని అత్యంత ముఖ్యమైన పాత్రలలో కర్ణుడు ఒకడు. ఆయన సూర్యభగవానుని అంశతో, కుంతీదేవికి జన్మించాడు. పుట్టుకతోనే ఆయనకు ఒక అద్భుతమైన వరం ఉంది. ఆయన శరీరానికి అభేద్యమైన స్వర్ణ కవచం (కవచం), చెవులకు దివ్యమైన కుండలాలు (కుండలాలు) అంటిపెట్టుకుని ఉండేవి. ఆ కవచకుండలాలు ఉన్నంతవరకు, కర్ణుడిని ముల్లోకాలలో ఎవరూ, ఏ ఆయుధంతోనూ ఓడించలేరు.
కర్ణుడికి ఉన్న మరో గొప్ప గుణం అతని దానశీలత. ప్రతిరోజూ ఉదయం సూర్యభగవానుడికి అర్ఘ్యం సమర్పించిన తర్వాత, తన దగ్గరకు వచ్చి ఎవరు ఏమి అడిగినా లేదనకుండా దానం చేస్తానని ఒక నియమం పెట్టుకున్నాడు. అందుకే ఆయనకు 'దాన వీర శూర కర్ణ' అని పేరు వచ్చింది.
కురుక్షేత్ర సంగ్రామం సమీపిస్తున్న వేళ, దేవతల రాజైన ఇంద్రునికి ఒక భయం పట్టుకుంది. కర్ణుడు దుర్యోధనుని పక్షాన ఉన్నాడు, తన కుమారుడైన అర్జునుడు పాండవుల పక్షాన ఉన్నాడు. కర్ణుడి వద్ద కవచకుండలాలు ఉండగా, అర్జునుడు అతడిని జయించడం అసాధ్యమని ఇంద్రునికి తెలుసు. అందుకే, ఎలాగైనా కర్ణుడి నుండి వాటిని దానంగా పొందాలని కుట్ర పన్నాడు.
ఈ విషయం సూర్యభగవానుడు దివ్యదృష్టితో గ్రహించి, తన కుమారుడైన కర్ణుడి కలలో కనిపించి హెచ్చరించాడు. "నాయనా కర్ణా! నీ ప్రాణాలను కాపాడే కవచకుండలాల కోసం ఇంద్రుడు బ్రాహ్మణుని వేషంలో వస్తాడు. ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ వాటిని దానం చేయకు. అవి నీ శరీరాన్ని వీడితే, నీకు మరణం తథ్యం," అని చెప్పాడు.
దానికి కర్ణుడు నమస్కరించి, "తండ్రీ! నా ప్రాణం పోయినా పర్వాలేదు కానీ, దానం అడిగినవారిని లేదని పంపే అపకీర్తిని నేను భరించలేను. నా కీర్తే నాకు శాశ్వతం," అని బదులిచ్చాడు.
తండ్రి హెచ్చరించినట్లే, మరునాడు ఉదయం కర్ణుడు పూజ ముగించుకున్న తర్వాత, ఇంద్రుడు ఒక పేద, వృద్ధ బ్రాహ్మణుని వేషంలో వచ్చాడు. కర్ణుడు ఆయనకు స్వాగతం పలికి, "స్వామీ! మీకేమి కావాలో కోరుకోండి. బంగారం, గోవులు, రాజ్యాలు.. ఏది కోరినా ఇస్తాను," అన్నాడు.
ఆ బ్రాహ్మణుడు, "రాజా! నాకేమీ వద్దు. నీ శరీరంతో పుట్టిన నీ కవచకుండలాలను నాకు దానంగా ఇవ్వు," అని కోరాడు.
వచ్చింది ఇంద్రుడని, ఇది తన మరణానికి దారితీస్తుందని తెలిసినా, కర్ణుడు ఒక్క క్షణం కూడా ఆలోచించలేదు. ఆయన చిరునవ్వుతో, "మీరు దేవేంద్రులని నాకు తెలుసు. నా మిత్రుని విజయానికే ఇదంతా చేస్తున్నారని కూడా తెలుసు. అయినా, నా వ్రతాన్ని నేను వీడను," అని చెప్పి, ఒక కత్తిని తీసుకున్నాడు.
భరించలేని నొప్పితో, శరీరం నుండి రక్తం ధారగా కారుతున్నా, ముఖంలో ఎలాంటి బాధను ప్రదర్శించకుండా, తన శరీరానికి అతుక్కుపోయి ఉన్న కవచాన్ని, కుండలాలను స్వయంగా కోసి, ఆ రక్తపు కానుకను ఇంద్రుని చేతిలో పెట్టాడు.
కర్ణుని ఆ అద్వితీయమైన త్యాగానికి దేవతలు పుష్పవృష్టి కురిపించారు. ఇంద్రుడు సైతం సిగ్గుతో తలదించుకున్నాడు. "కర్ణా! నీలాంటి దాతను ముల్లోకాలలో చూడలేదు. నీ త్యాగానికి నేను ప్రసన్నుడనయ్యాను. నా నుండి ఏదైనా ఒక వరం కోరుకో," అన్నాడు. మొదట నిరాకరించిన కర్ణుడు, ఇంద్రుని బలవంతం మీద, ఆయన వద్ద ఉన్న అత్యంత శక్తివంతమైన, ఒక్కసారి మాత్రమే ప్రయోగించగల "శక్తి" అనే ఆయుధాన్ని వరంగా పొందాడు.
ఇలా, కర్ణుడు తన ప్రాణాలను పణంగా పెట్టి, దానానికి అసలైన అర్థాన్ని ప్రపంచానికి చాటి చెప్పాడు.
నీతి: నిజమైన దానం అంటే మనకు అక్కరలేనిది ఇవ్వడం కాదు, మనకు అత్యంత ప్రియమైనదాన్ని, అవసరమైనదాన్ని కూడా ఇతరుల కోసం త్యాగం చేయడం. ఇచ్చిన మాటకు, పెట్టుకున్న నియమానికి ప్రాణం కన్నా ఎక్కువ విలువ ఇవ్వాలి.
ముగింపు : కర్ణుడి జీవితం దాన గుణానికి ఒక పర్యాయపదం. మరణం తథ్యమని తెలిసీ, తనను ఆశ్రయించినవారిని వట్టి చేతులతో పంపడానికి ఆయన మనసు అంగీకరించలేదు. ప్రాణం కన్నా కీర్తి, మాట నిలబెట్టుకోవడం గొప్పవని ఆయన నమ్మాడు. తన శరీరం నుండి కవచకుండలాలను కోసి ఇవ్వడం ద్వారా, ఆయన దాతృత్వానికి చరిత్రలో ఒక చెరగని ముద్ర వేశాడు.
ఈ మహోన్నత త్యాగమయ గాథ మీకు స్ఫూర్తినిచ్చిందని ఆశిస్తున్నాము. రేపు పన్నెండవ రోజు కథలో, గురువు కోసం తన బొటనవేలినే అర్పించిన "ఏకలవ్యుని గురుభక్తి" గురించి తెలుసుకుందాం. మళ్ళీ రేపు కలుద్దాం!
