మన ఆధ్యాత్మిక కథల ప్రయాణంలో ఏడవ రోజులోకి అడుగుపెడుతున్నాము. ఈ రోజు స్నేహానికి, నిష్కల్మషమైన భక్తికి నిలువుటద్దంలా నిలిచిన ఒక అద్భుతమైన కథను విందాం.
కథ: పూర్వం కుచేలుడు (సుధాముడు) అనే ఒక నిరుపేద బ్రాహ్మణుడు ఉండేవాడు. ఆయన, ద్వారకా నగరానికి రాజైన శ్రీకృష్ణుడు చిన్నప్పుడు సాందీపని మహర్షి ఆశ్రమంలో కలిసి చదువుకున్న ప్రాణ స్నేహితులు. విద్యాభ్యాసం పూర్తయ్యాక శ్రీకృష్ణుడు రాజైతే, కుచేలుడు వేదశాస్త్రాలు చదువుకుని, గృహస్థాశ్రమంలో అడుగుపెట్టాడు. ఆయనకు భార్య, ఎంతో మంది పిల్లలు. కానీ తీవ్రమైన పేదరికంతో, పూట గడవటమే కష్టంగా ఉండేది. పిల్లలు ఆకలితో ఏడుస్తుంటే ఆ దంపతుల గుండెలు తరుక్కుపోయేవి.
ఒకరోజు కుచేలుని భార్య సుశీల, "స్వామీ, మీ బాల్యమిత్రుడు శ్రీకృష్ణుడు ద్వారకాధీశుడు కదా. ఆయన దయామయుడు, బంధుప్రీతి కలవాడు. మీరు ఒక్కసారి ఆయన్ని కలిసి మన దీనస్థితిని వివరిస్తే, మన కష్టాలు తప్పక తీరుస్తాడు," అని బ్రతిమాలింది.
స్నేహితుడిని యాచించడానికి కుచేలుడి మనసు అంగీకరించలేదు. కానీ, తన మిత్రుడిని చూడాలన్న కోరిక బలంగా ఉండటంతో వెళ్ళడానికి అంగీకరించాడు. అయితే, చక్రవర్తి అయిన స్నేహితుడిని చూడటానికి ఖాళీ చేతులతో ఎలా వెళ్ళడం అని మధనపడ్డాడు. అప్పుడు ఆయన భార్య ఇరుగుపొరుగు ఇళ్లలో అడిగి, ఒక గుప్పెడు అటుకులను సంపాదించి, వాటిని ఒక పాత వస్త్రంలో మూటగట్టి భర్త చేతికిచ్చింది.
కుచేలుడు ఆ అటుకుల మూటను పట్టుకుని, ఎన్నో కష్టాలకోర్చి, రోజుల తరబడి నడిచి ద్వారకా నగరాన్ని చేరుకున్నాడు. ఆ నగరం యొక్క వైభవాన్ని, శ్రీకృష్ణుని భవంతిని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. చినిగిన బట్టలతో, దీనవదనంతో ఉన్న కుచేలుడిని చూసి ద్వారపాలకులు లోపలికి వెళ్ళడానికి అనుమతించలేదు. "నేను మీ రాజుగారి బాల్యమిత్రుడిని, కుచేలుడిని," అని చెప్పగా, వారు లోపలికి వెళ్లి శ్రీకృష్ణునికి ఈ విషయం తెలియజేశారు.
"కుచేలుడు వచ్చాడా!" అన్న మాట వినగానే, శ్రీకృష్ణుడు సింహాసనంపై నుండి పరుగున లేచి, పాదరక్షలు కూడా లేకుండా, పరిగెత్తుకుంటూ సభాద్వారం వద్దకు వచ్చాడు. తన ప్రాణమిత్రుడిని చూసి ఆనందంతో గట్టిగా కౌగిలించుకున్నాడు. అతని చేయి పట్టుకుని ఎంతో గౌరవంగా అంతఃపురంలోకి తీసుకువెళ్ళాడు.
రుక్మిణీదేవితో కలిసి స్నేహితుడి పాదాలను స్వయంగా కడిగి, ఆ నీటిని తన తలపై చల్లుకున్నాడు. తన రాజపీఠంపై కుచేలుడిని కూర్చోబెట్టి, ఆయనకు సకల మర్యాదలు చేశాడు. ఆ దృశ్యం చూసి సభలోని వారందరూ ఆశ్చర్యపోయారు. ఇద్దరూ తమ చిన్ననాటి గురుకులంలోని జ్ఞాపకాలను నెమరువేసుకున్నారు.
అంతలో కృష్ణుడు చిరునవ్వుతో, "మిత్రమా, నాకోసం ఏమి తెచ్చావు? వదిన నాకోసం ఏదో పంపించే ఉంటుంది కదా," అని అడిగాడు. ఆ రాజవైభోగాల మధ్య, తాను తెచ్చిన గుప్పెడు అటుకులు ఇవ్వడానికి కుచేలుడు సిగ్గుతో సంకోచించి, ఆ మూటను తన పక్కన దాచుకున్నాడు.
సర్వాంతర్యామి అయిన కృష్ణుడు ఆ విషయాన్ని గ్రహించి, "అదేమిటి మిత్రమా, దాస్తున్నావు?" అంటూ తానే ఆ అటుకుల మూటను లాక్కుని విప్పాడు. "ఆహా! నాకిష్టమైన అటుకులా!" అంటూ ఒక పిడికెడు తీసుకుని ఎంతో ఇష్టంగా తిన్నాడు. "ఈ అటుకుల రుచి అమృతంలా ఉంది," అని ఆనందించాడు. ఆయన రెండవ పిడికెడు తినబోతుండగా రుక్మిణీదేవి ఆయన చేతిని పట్టుకుని, "స్వామీ, ఒక్క పిడికెడుతోనే వారికి సకల సంపదలు ప్రసాదించారు. ఇక చాలు," అని వారించింది.
ఆ రాత్రి కుచేలుడు కృష్ణుని ఆతిథ్యాన్ని స్వీకరించి, తన పేదరికం గురించి ఒక్క మాట కూడా అడగకుండా, మిత్రుడిని చూసిన ఆనందంతో మరునాడు ఉదయం తిరుగు ప్రయాణమయ్యాడు. దారిలో, "పిల్లల ఆకలి తీర్చమని అడగలేకపోయానే, నా భార్యకు ఏమని సమాధానం చెప్పాలి?" అని బాధపడ్డాడు.
కానీ, తన ఊరి పొలిమేరలకు రాగానే కుచేలుడు ఆశ్చర్యపోయాడు. తన పూరి గుడిసె స్థానంలో ఒక పెద్ద స్వర్ణ భవనం ఉంది. తన భార్యాపిల్లలు పట్టువస్త్రాలు, ఆభరణాలతో ఎంతో సంతోషంగా ఎదురొచ్చారు. అడగకపోయినా తన స్నేహితుడు తన అవసరాన్ని గ్రహించి, తన దారిద్ర్యాన్ని తొలగించాడని కుచేలుడు అర్థం చేసుకున్నాడు. ఐశ్వర్యం వచ్చినా, కుచేలుడు గర్వపడకుండా, జీవితాంతం శ్రీకృష్ణుని భక్తునిగానే జీవించాడు.
నీతి: నిజమైన స్నేహానికి హోదాలు, అంతస్తులు అడ్డురావు. భగవంతునికి సమర్పించే కానుక విలువైనదా, కాదా అని కాదు, దాని వెనుక ఉన్న ప్రేమను, భక్తిని మాత్రమే ఆయన చూస్తాడు. నిజమైన భక్తుల అవసరాలను వారు అడగకముందే భగవంతుడు తీరుస్తాడు.
కుచేలుడు-శ్రీకృష్ణుని కథ స్నేహానికి, భక్తికి ఒక గొప్ప నిర్వచనం. పేద, ధనిక అనే భేదం భగవంతుని దృష్టిలో లేదని ఈ కథ నిరూపిస్తుంది. స్వచ్ఛమైన హృదయంతో సమర్పించిన చిన్న కానుక ప్రపంచంలోని సర్వ సంపదల కన్నా విలువైంది. భక్తుని మనసులోని మాటను, చెప్పలేని బాధను కూడా భగవంతుడు అర్థం చేసుకుని ఆదుకుంటాడనడానికి ఈ కథే నిదర్శనం.
స్నేహబంధం యొక్క గొప్పతనాన్ని తెలిపే ఈ కథ మీ మనసును స్పృశించిందని ఆశిస్తున్నాము. రేపు ఎనిమిదవ రోజు కథలో, తండ్రి మాట కోసం కన్నతల్లినే శిరచ్ఛేదం చేసిన "పరశురాముని పితృభక్తి" గురించి తెలుసుకుందాం. మళ్ళీ రేపు కలుద్దాం!
