మన ఆధ్యాత్మిక కథల మాలలో పద్దెనిమిదవ కథతో మీ ముందున్నాను. లోకమంతటి ఆకలిని తీర్చే ఆ జగజ్జనని, చల్లని తల్లి అన్నపూర్ణాదేవి కథను ఈరోజు విందాం.
కథ: ఒకనాడు కైలాసంలో శివపార్వతుల మధ్య ఒక వాదన జరిగింది. శివుడు, "దేవీ! ఈ ప్రపంచంలో కనిపించేదంతా మాయ. అన్నం, నీరు, సంపదలు అన్నీ భ్రాంతి మాత్రమే. సత్యమైనది కేవలం పరబ్రహ్మ స్వరూపమైన ఆత్మజ్ఞానం మాత్రమే," అన్నాడు.
ఆ మాటలకు ప్రకృతి స్వరూపిణి అయిన పార్వతీదేవి నొచ్చుకుంది. "స్వామీ! మీరు ప్రకృతిని, అన్నాన్ని మాయ అంటున్నారు కదా. నేను లేకపోతే ఈ ప్రపంచం ఎలా ఉంటుందో మీరే చూస్తారు," అని పలికి, అంతర్ధానమైపోయింది.
జగన్మాత అయిన పార్వతి అదృశ్యం కావడంతో, భూలోకంలో ప్రకృతి తన శక్తిని కోల్పోయింది. భూమి బీటలు వారింది, పంటలు పండలేదు, నదులు ఎండిపోయాయి. సమస్త జీవరాశి ఆకలితో అలమటించడం ప్రారంభించింది. భయంకరమైన కరువు ఏర్పడింది.
ఈ కరువు ప్రభావం దేవతలపై, మునులపై, చివరికి కైలాసంపై కూడా పడింది. సాక్షాత్తూ ఆ పరమేశ్వరుడికే భిక్ష లభించని పరిస్థితి ఏర్పడింది. తన పిల్లలైన గణపతి, కుమారస్వామి ఆకలితో ఏడుస్తుంటే, శివుని హృదయం ద్రవించిపోయింది. అన్నం యొక్క ప్రాముఖ్యతను ఆయన గ్రహించాడు. తన భక్తుల ఆకలి బాధలను చూడలేక, చేతిలో భిక్షాపాత్ర పట్టుకుని, తానే స్వయంగా భూలోకానికి భిక్షాటనకు బయలుదేరాడు. కానీ ఎక్కడికి వెళ్ళినా, ఆయనకు గుప్పెడు మెతుకులు కూడా లభించలేదు.
అదే సమయంలో, తన బిడ్డలైన జీవుల ఆకలిని చూడలేక పార్వతీదేవి కాశీ నగరంలో "అన్నపూర్ణ"గా అవతరించింది. ఆమె చేతిలో బంగారు గరిటె, అక్షయమైన అన్నం ఉన్న పాత్రతో దర్శనమిచ్చింది. ఆమె తన కరుణతో, కాశీకి వచ్చిన ప్రతి ఒక్కరి ఆకలిని తీర్చసాగింది. కాశీలో ఎవరూ ఆకలితో ఉండరని ప్రసిద్ధి చెందింది.
తిరిగి తిరిగి అలసిపోయిన శివుడు, భిక్ష కోసం కాశీ నగరానికి చేరుకున్నాడు. అక్కడ అన్నపూర్ణాదేవిని చూసి, ఆమె ఎవరో కాదు తన అర్ధాంగి అయిన పార్వతీదేవే అని గ్రహించాడు. భిక్ష కోసం ఆమె ముందు చేతులు చాచాడు.
అప్పుడు అన్నపూర్ణాదేవి చిరునవ్వుతో, "స్వామీ! అన్నం మాయ అన్నారు కదా, మరి ఇప్పుడు ఈ భిక్షాటన ఎందుకు?" అని అడిగింది. శివుడు తన తప్పును ఒప్పుకుని, "దేవీ! నేను పొరబడ్డాను. ఆత్మజ్ఞానం ఎంత ముఖ్యమో, ఈ శరీరాన్ని నిలబెట్టే అన్నం కూడా అంతే ముఖ్యం. అన్నం పరబ్రహ్మ స్వరూపం అని గ్రహించాను. దయచేసి నాకు భిక్షను ప్రసాదించు," అని కోరాడు.
అన్నపూర్ణాదేవి సంతోషించి, పరమశివునికి భిక్షను సమర్పించింది. ఆ జగన్మాత చేతితో భిక్ష స్వీకరించగానే, లోకమంతటి కరువు తీరిపోయి, మళ్ళీ అంతా సుభిక్షంగా మారింది. అప్పటి నుండి, శివుడు కాశీ క్షేత్రానికి క్షేత్రపాలకుడిగా ఉంటూ, అక్కడికి వచ్చిన ప్రతి భక్తుని ఆకలి తీరేలా, వారికి మోక్షం లభించేలా చూసుకుంటున్నాడు.
నీతి: అన్నాన్ని ఎప్పుడూ అగౌరవపరచకూడదు, వృధా చేయకూడదు. అన్నం కేవలం మన ఆకలిని తీర్చే పదార్థం కాదు, అది మన ప్రాణాన్ని నిలబెట్టే పరబ్రహ్మ స్వరూపం. అన్నదానం అన్ని దానాల కన్నా గొప్పది.
ముగింపు: అన్నపూర్ణాదేవి కథ, మన జీవితంలో ఆహారం యొక్క ప్రాముఖ్యతను తెలియజేస్తుంది. భౌతిక ప్రపంచం, అందులోని పదార్థాలు 'మాయ' కాదని, అవి కూడా దైవ స్వరూపంలో భాగమేనని ఈ కథ స్పష్టం చేస్తుంది. ఆకలితో ఉన్నవారికి పెట్టే గుప్పెడు అన్నం, భగవంతునికి చేసే అత్యున్నత సేవతో సమానమని ఈ గాథ మనకు బోధిస్తుంది.
