శీర్షిక: మలుపు తిప్పిన పాత డైరీ
రచయిత్రి: (మనోన్మణి)
ప్రస్తుత డిజిటల్ ప్రపంచంలో, మన ఇళ్లలో తరచుగా ఒక అదృశ్యమైన తరాల మధ్య అంతరం ఏర్పడుతోంది. టెక్నాలజీని అందిపుచ్చుకున్న యువతకు, పాత జ్ఞాపకాలతో బ్రతికే పెద్దలకు మధ్య ఒక సున్నితమైన సంఘర్షణ నడుస్తూ ఉంటుంది. అలాంటి ఒక సంఘర్షణను, ఒక పాత డైరీ ఎలా ప్రేమగా మార్చిందో చెప్పే కథే ఇది.
ఆదివారం ఉదయం... హైదరాబాద్‌లోని ఓ పాత బస్తీలో ఉన్న ఆ ఇంట్లో ఎప్పుడూ ఉండే ప్రశాంతతకు ఆ రోజు భంగం కలిగింది.
"తాతయ్యా, ఇది వాట్సప్ వీడియో కాల్. ఇక్కడ పచ్చ బటన్ నొక్కితే చాలు, అమెరికాలో ఉన్న అత్తయ్యతో మాట్లాడొచ్చు. పదిసార్లు చెప్పాను," విసుగ్గా అన్నాడు ఇంజనీరింగ్ చదువుతున్న సందీప్.
రిటైర్డ్ హెడ్మాస్టర్ రామచంద్రయ్య గారు కళ్లజోడు సర్దుకుంటూ, "నాకొద్దురా ఆ గజిబిజి. మనిషిని చూడాలంటే ఇంటికి రావాలి, మాట్లాడాలంటే గొంతు వినపడాలి. ఈ గాజు పెట్టెలో మనుషులేంటి?" అన్నారు ఫోన్‌ను పక్కకు నెడుతూ.
"అబ్బా... మీతో వేగలేం తాతయ్యా. అంతా పాతకాలం," అంటూ సందీప్ ఫోన్ తీసుకుని తన గదిలోకి వెళ్లిపోయాడు.
రామచంద్రయ్య గారికి బాధ కలిగింది. తరం మారుతోందని తెలుసు, కానీ తన మనవడు తనని అర్థం చేసుకోవట్లేదని ఆయన ఆవేదన.
ఆ రోజు మధ్యాహ్నం, పాత సామాన్లు సర్దుతున్న సందీప్‌కు తాతయ్య బీరువాలోంచి ఒక పాత డైరీ దొరికింది. దుమ్ము పట్టి, పేజీలు పసుపు పచ్చగా మారిన ఆ డైరీని చూసి మొదట విసుక్కున్నా, కుతూహలం ఆపుకోలేక తెరిచాడు.
మొదటి పేజీలో అందమైన దస్తూరితో "రామచంద్రయ్య, 1975" అని రాసి ఉంది.
ఏదో పాత లెక్కలు, ఖర్చులు రాసుకుని ఉంటారని అనుకున్నాడు. కానీ పేజీలు తిప్పే కొద్దీ సందీప్ ఆశ్చర్యపోయాడు. అందులో లెక్కలు లేవు, జీవితం ఉంది.
ఒక పేజీలో... "ఈ రోజు నాన్నగారు సైకిల్ కొనివ్వనన్నారు. ఉన్నత చదువులకు డబ్బులు లేవన్నారు. కానీ నేను పట్టు వదలను. పగలంతా కూలి పని చేసి, రాత్రి దీపం కింద చదువుతాను. కలెక్టర్‌ను కాకపోయినా, కనీసం మా ఊరి పిల్లలకు మంచి చదువు చెప్పే మాస్టర్‌నైనా అవుతాను." ఈ వాక్యాలు చదివినప్పుడు సందీప్‌కు తెలియకుండానే కళ్ళు చెమర్చాయి.
మరో పేజీలో... "కమలను మొదటిసారి గుడిలో చూశాను. ఆమె కళ్ళల్లో ఏదో తెలియని అమాయకత్వం. నా జీవితాంతం ఆ కళ్ళను చూస్తూ బతికేయాలని ఉంది." అమ్మమ్మ మీద తాతయ్యకు ఉన్న ప్రేమను చూసి సందీప్ ముసిముసిగా నవ్వుకున్నాడు.
ఇంకో పేజీలో... "స్నేహితుడు గోపాలం కూతురి పెళ్లికి డబ్బుల్లేక ఏడుస్తుంటే, నా భార్య బంగారు గాజులు ఇచ్చి సహాయం చేయమంది. ఆ రోజు తెలిసింది, ఆస్తి డబ్బులో కాదు, మంచి మనసున్న మనిషిలో ఉంటుందని."
పేజీలు తిప్పుతున్న కొద్దీ సందీప్‌కు అర్థమైంది. తను "పాతకాలం మనిషి" అని అనుకుంటున్న తన తాతయ్య ఒక హీరో అని. ఆయనది కేవలం జీవితం కాదు, ఎన్నో త్యాగాలు, ప్రేమ, స్నేహం కలగలిపిన ఒక కావ్యం అని.
అప్పుడే ఒక పేజీ దగ్గర ఆగిపోయాడు.
అందులో ఇలా రాసి ఉంది, "ఈ రోజు నా కొడుకు (సందీప్ వాళ్ళ నాన్న) రేడియో పాడుచేసి, కొత్త టేప్ రికార్డర్ కావాలని మారాం చేస్తున్నాడు. వాడికి తెలియదు, ఆ రేడియో మా నాన్న నాకు ఇచ్చిన చివరి జ్ఞాపకమని. ఈ తరం పిల్లలకు పాత వస్తువుల విలువ తెలియదు. బహుశా వాళ్లది తప్పేమీ లేదు. మారుతున్న కాలంతో పాటు వాళ్ళు మారుతున్నారు. మనం అర్థం చేసుకోవాలి."
ఆ వాక్యాలు సందీప్‌ను కదిలించాయి. ఈ రోజు తను తాతయ్యతో అన్న మాటలే, దాదాపు 40 ఏళ్ల క్రితం తాతయ్య వాళ్ళ నాన్న గురించి అనుకున్నాడు. తరాల మధ్య అంతరం టెక్నాలజీతో రాదు, ఒకరినొకరు అర్థం చేసుకోకపోవడంతో వస్తుందని గ్రహించాడు.
సందీప్ డైరీ పట్టుకుని తాతయ్య దగ్గరికి పరుగున వెళ్ళాడు.
"క్షమించు తాతయ్యా," అనలేదు.
"లవ్ యూ తాతయ్యా," అనలేదు.
కేవలం, "తాతయ్యా, ఈ గోపాలం గారి కథ ఇంకొంచెం వివరంగా చెప్పు," అన్నాడు.
రామచంద్రయ్య గారు ఆశ్చర్యంగా మనవడి వైపు చూశారు. ఆయన కళ్ళు ఆనందంతో మెరిశాయి. తన గతాన్ని వినడానికి ఒక మనసు దొరికినందుకు పొంగిపోయారు.
ఆ రోజు సాయంత్రం, సందీప్ మళ్ళీ ఫోన్ తీసుకుని తాతయ్య దగ్గరికి వచ్చాడు.
"తాతయ్యా, నువ్వు చెప్పిన ఈ కథలన్నీ అత్తయ్యతో కూడా పంచుకుందాం. ఒక్కసారి వీడియో కాల్ ట్రై చేద్దామా?" అన్నాడు ఎంతో ప్రేమగా.
ఈసారి రామచంద్రయ్య గారు నవ్వుతూ ఫోన్ అందుకున్నారు. ఆ గాజు పెట్టె ఆయనకు ఇప్పుడు గజిబిజిగా అనిపించలేదు, తన జ్ఞాపకాలను పంచుకునే ఒక అందమైన వేదికలా కనిపించింది.
ఆ డైరీ వాళ్ళ మధ్య దూరాన్ని చెరిపేసి, ఒక కొత్త బంధానికి దారి చూపింది.
ముగింపు: మన జీవితంలో పాత డైరీలు, పాత ఫోటోలు కేవలం వస్తువులు కావు. అవి మన వాళ్ళు మనకు అందించిన అనుభవాల వారసత్వం. వాటిని పక్కన పెట్టేయకుండా, ఒక్కసారి తెరిచి చూస్తే, తరాల మధ్య అంతరాన్ని తగ్గించి, బంధాలను బలపరిచే ఎన్నో కథలు మనకు వినిపిస్తాయి.
ఈ కథపై మీ అభిప్రాయాలను కామెంట్స్‌లో పంచుకోండి. మరిన్ని ఇలాంటి స్ఫూర్తిదాయకమైన కథనాల కోసం telugu13.com ను అనుసరించండి మరియు మీ స్నేహితులతో షేర్ చేసుకోండి!
