కథ: ద్వాపరయుగంలో, దేవకీ వసుదేవులకు ఎనిమిదవ సంతానంగా శ్రీ కృష్ణుడు జన్మించాడు. కానీ మేనమామ కంసుని బారి నుండి కాపాడటానికి, వసుదేవుడు ఆ శిశువును యమునా నది దాటించి, గోకులంలోని నందుడు మరియు యశోద దంపతుల వద్దకు చేర్చాడు.
గోకులంలో (రేపల్లెలో) కృష్ణుడు అల్లారుముద్దుగా పెరగసాగాడు. అతని చిలిపి చేష్టలకు, అల్లరికి హద్దే ఉండేది కాదు. ముఖ్యంగా కృష్ణుడికి వెన్నంటే ప్రాణం. తన స్నేహితులైన గోపబాలురతో కలిసి ఇరుగుపొరుగు ఇళ్లలో చొరబడి, ఉట్టిపై ఉన్న వెన్న కుండలను దొంగిలించి తినేవాడు. గోపికలు ఎంత జాగ్రత్తగా వెన్నను దాచినా, కృష్ణుడు ఏదో ఒక ఉపాయంతో దానిని చేజిక్కించుకునేవాడు.
గోపికలు రోజూ యశోద దగ్గరకు వచ్చి, "యశోదా! నీ కొడుకు మా ఇళ్లలో వెన్నంతా దొంగిలిస్తున్నాడు. మమ్మల్ని అల్లరి పెడుతున్నాడు," అని ఫిర్యాదు చేసేవారు. యశోద కృష్ణుడిని మందలించాలని చూసినా, అతని అమాయకమైన ముఖం, ముద్దు మాటలకు కరిగిపోయి ఏమీ అనలేకపోయేది.
ఒకరోజు కృష్ణుడు మట్టి తింటున్నాడని మిగతా పిల్లలు యశోదకు చెప్పారు. యశోద కోపంగా కృష్ణుడి దగ్గరకు వచ్చి, "కన్నయ్యా! మన్ను తిన్నావా? నిజం చెప్పు. నోరు తెరువు," అని గద్దించింది. కృష్ణుడు అమాయకంగా "లేదు అమ్మా, నేను మన్ను తినలేదు," అని అన్నాడు. యశోద నమ్మక, "అయితే నోరు తెరిచి చూపించు," అని అంది.
కృష్ణుడు నోరు తెరవగానే యశోద ఆశ్చర్యంతో నిశ్చేష్టురాలైంది. ఆ చిన్న నోటిలో ఆమెకు సమస్త బ్రహ్మాండం కనిపించింది. కదిలే లోకాలు, సూర్యచంద్రులు, నక్షత్రాలు, పర్వతాలు, సముద్రాలు.. అన్నీ కనిపించాయి. తన ముద్దుల కొడుకు సాక్షాత్తూ ఆ శ్రీమన్నారాయణుడే అని గ్రహించిన యశోద, భక్తితో చేతులు జోడించింది. మరుక్షణమే శ్రీహరి తన మాయను కప్పి, యశోదకు ఆ దివ్యానుభూతిని మరిచిపోయేలా చేసి, మళ్ళీ ఆమెలో మాతృప్రేమను నింపాడు.
మరొకసారి, కృష్ణుడి అల్లరి భరించలేక యశోద అతన్ని ఒక పెద్ద రోలుకు తాడుతో కట్టేసింది. కానీ ఆ చిన్ని కృష్ణునికి ఆ బంధనం ఒక లెక్కా? అతను ఆ రోలును ఈడ్చుకుంటూ పెరట్లోకి వెళ్ళాడు. అక్కడ ఆకాశాన్ని అంటుతున్న రెండు పెద్ద మద్ది చెట్లు (యమళార్జున వృక్షాలు) ఉన్నాయి. పూర్వజన్మలో నలకూబరుడు, మణిగ్రీవుడు అనే గంధర్వులు నారద మహర్షి శాపం వలన చెట్లుగా మారారు. కృష్ణుడు ఆ రోలుతో సహా ఆ రెండు చెట్ల మధ్య నుండి దూరి వెళ్ళాడు. ఆ దెబ్బకు ఆ మహా వృక్షాలు రెండూ పెనుశబ్దంతో కూలిపోయాయి. వాటి నుండి దివ్యమైన తేజస్సుతో ఆ ఇద్దరు గంధర్వులు బయటకు వచ్చి, శ్రీకృష్ణునికి నమస్కరించి శాపవిమోచనం పొంది తమ లోకాలకు వెళ్ళిపోయారు.
ఇలా శ్రీకృష్ణుని బాల్యంలోని ప్రతి చేష్ట వెనుక ఒక దైవికమైన కారణం, ఒక లీల దాగి ఉండేది. అతని అల్లరి గోపికలకు ఆనందాన్ని, అతని మహిమ భక్తులకు మోక్షాన్ని ప్రసాదించింది.
నీతి: భగవంతుడు మన మధ్య ఒక సాధారణ బాలుడిలా కనిపించినా, ఆయన లీలలు అనంతమైనవి. ఆయన చేసే ప్రతి పనిలో లోకకళ్యాణం దాగి ఉంటుంది.
ముగింపు: శ్రీ కృష్ణుని బాల్య లీలలు కేవలం ఒక బాలుని చిలిపి చేష్టలు కావు, అవి దైవికమైన క్రీడలు. వెన్న దొంగతనం వెనుక భక్తుల హృదయాలను దోచుకునే తత్వం, మట్టి తినడం వెనుక తన విశ్వరూపాన్ని చూపే లీల, రోలుకు కట్టుబడటం వెనుక శాపగ్రస్తులను ఉద్ధరించే కరుణ దాగి ఉన్నాయి. ఆయన ప్రతి చర్య మనకు ఆనందాన్ని, ఆధ్యాత్మిక సందేశాన్ని అందిస్తుంది.
కన్నయ్య అల్లరి కథలు మీ పెదవులపై చిరునవ్వు పూయించాయని ఆశిస్తున్నాము. రేపు ఐదవ రోజు కథలో, అమలిన భక్తికి ప్రతిరూపమైన "శబరి ఎంగిలి పండ్లు" కథను విందాం. మళ్ళీ రేపు కలుద్దాం!
