భక్తి సూక్తి: ఫలితం ఆశించకుండా చేసే కర్మ దైవంతో సమానం.
ఆ సూక్తి వెనుక కథ:
ఒకప్పుడు ఒక నది ఒడ్డున ఒక చిన్న గ్రామం ఉండేది. ఆ గ్రామంలో సుందరయ్య అనే ఒక పేద రైతు ఉండేవాడు. అతనికి ఉన్నదల్లా ఒక చిన్న పొలం, దానితో పాటు ఒక నాగలి, రెండు బలహీనమైన ఎద్దులు. సుందరయ్య రోజూ సూర్యోదయం కంటే ముందే లేచి తన పొలానికి వెళ్లి, కష్టపడి పని చేసేవాడు. వానలు వచ్చినా, ఎండలు వచ్చినా, అతని శ్రమలో ఎలాంటి మార్పు ఉండేది కాదు.
అదే గ్రామానికి దగ్గరలో ఒక ఆశ్రమం ఉండేది. ఆ ఆశ్రమంలో ఒక జ్ఞాని, గురువు నివసించేవాడు. ఆయన నిత్యం ధ్యానంలో, జ్ఞాన సముపార్జనలో నిమగ్నమై ఉండేవాడు. ఒకరోజు ఆ గురువు సుందరయ్య పొలం పక్కగా వెళ్తూ, అతన్ని గమనించాడు. సుందరయ్య ఎప్పుడూ ఎలాంటి ఫిర్యాదు చేయకుండా, నిరంతరం తన పనిని తాను చేసుకుంటూ ఉండటం గురువుకు ఆశ్చర్యం కలిగించింది.
గురువు ఒకరోజు సుందరయ్య వద్దకు వెళ్లి, "నాయనా, నీవు రోజూ ఈ పొలంలో ఇంత కష్టపడుతున్నావు. నీకు లాభాలు వస్తున్నాయా? లేదా అని ఎప్పుడూ ఆలోచించవా? నీ కష్టానికి తగిన ఫలితం దక్కుతుందా అని సందేహం రాదా?" అని అడిగాడు.
సుందరయ్య తన పని ఆపి, గురువుకు నమస్కరించి, "గురువర్యా! నా పని నేను చేస్తాను. ఫలితాన్ని దైవానికి వదిలేస్తాను. పంట బాగా పండితే సంతోషిస్తాను, పండకపోయినా బాధపడను. కష్టపడటం నా ధర్మం, ఫలితం భగవంతుడి చిత్తం. నా పొలంలో విత్తనం వేయడం, దానికి నీరు పోయడం, కలుపు తీయడం - ఇది నా కర్మ. ఈ కర్మను నేను నిస్వార్థంగా, భక్తితో చేస్తాను. ఇది కూడా ఒక రకమైన పూజే కదా గురువుగారు?" అని వినయంగా బదులిచ్చాడు.
సుందరయ్య మాటలు గురువును కదిలించాయి. ఎన్నో సంవత్సరాలుగా తానెన్నో గ్రంథాలు చదివి, ఎన్నో తపస్సులు చేసినా, ఈ నిస్వార్థ కర్మ యొక్క గొప్పదనాన్ని ఇంత సరళంగా అర్థం చేసుకోలేకపోయానని గ్రహించాడు. గురువు సుందరయ్యకు నమస్కరించి, "నాయనా, నీవు నిజమైన కర్మయోగివి. నీలాంటి వాళ్ల నుండే మేము నేర్చుకోవాలి. ఫలితం ఆశించకుండా కర్మ చేయడమే నిజమైన భక్తికి, ఆత్మజ్ఞానానికి మార్గం," అని మెచ్చుకున్నాడు.
నీతి: మనం చేసే పని చిన్నదైనా, పెద్దదైనా, దాని ఫలితం గురించి ఆలోచించకుండా మన ధర్మాన్ని మనం నిర్వర్తించాలి. నిస్వార్థంగా చేసే ప్రతీ పనీ ఒక పూజతో సమానం. ఫలితాన్ని దైవానికి వదిలేసి, మనం కర్మను ప్రేమగా ఆచరించడమే నిజమైన భక్తి.
